Ask About... Πάσα σχέση τελειωμένη, σχέση αποτυχημένη...?

  Αποτυχημένη είναι μια σχέση όταν έχει τελειώσει, αλλά παρ' όλα αυτά συνεχίζεται. Υπάρχει σχέση που δεν θα τελειώσει πότε έστω και λόγου θανάτου; Ίσως, μάλιστα,  ο θάνατος να είναι ο πιο εύκολος χωρισμός, αφού δεν υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ του ζευγαριού, όποτε μακροπρόθεσμα όλοι (σχεδόν) είναι happy. Μία σχέση που τελειώνει από την πλευρά του ενός, αναγκαστικά τελειώνει και για τον άλλο, και θα ελπίζει μάταια κατ' εμέ.

  Όλοι μιλάμε για αιώνια αγάπη και παντοτινούς έρωτες και επιμελώς αποφεύγουμε να αναφέρουμε πως η αιωνιότητα απαρτίζεται από άπειρες στιγμές και ο άνθρωπος εξελίσσεται - αλλάζει την κάθε στιγμή... Γιατί λοιπόν να μη δεχτούμε πως στιγμή τη στιγμή, αλλαγή την αλλαγή παύουμε να νιώθουμε τα ίδια αισθήματα για κάποιον άλλο;  Οι δρόμοι μας χώρισαν κι αφού περάσαμε όλα τα στάδια άρνησης, θυμού, αυτοκριτικής, απόγνωσης, θλίψης, αρχίζουμε να ζούμε ξανά….

  Το παν είναι να μην αφήνουμε εκκρεμότητες... Θεωρώ ότι μια σχέση που τελειώνει είναι μια αποτυχημένη σχέση για να επαναλάβω τον τίτλο αλλά αυτή τη φορά σε κατάφαση. Από την στιγμή που τελείωσε πάει να πει ότι κάτι κακό είχε και δε μπόρεσε να αντέξει. Δηλαδή να λέμε ότι τελείωσε αλλά περάσαμε καλά, τι νόημα έχει; Περνούσαμε καλά και μόνοι μας. Ούτε μου αρέσει η άποψη ότι πήρα το τάδε από αυτή την σχέση , έμαθα αυτό , έγινα δυνατότερος κλπ. Τι νόημα είχαν όλα αυτά; Προτιμώ μια σχέση που δεν θα τελειώσει για να θυμάται μερικές ωραίες στιγμές αλλά θα κρατήσει στο χρόνο και θα έχει τις ωραίες στιγμές του παρόντος. Όλα τα άλλα εμένα μου φαίνονται δικαιολογίες για να μην πούμε ότι στεναχωρηθήκαμε, απογοητευτήκαμε κλπ. Συνεπώς ανακεφαλαιώνοντας πάσα σχέση τελειωμένη σχέση αποτυχημένη!

  Οι άνθρωποι σκεφτόμαστε το χρόνο γραμμικά και πάνω του προβάλουμε κάθε εμπειρία μας με γραμμικό τρόπο... Παρ' όλα αυτά, νιώθω πως οι σχέσεις δημιουργούν κυκλικές τροχιές που κάποια στιγμή κλείνουν ορίζοντας έναν πλήρη κύκλο και περνάμε σε επόμενη φάση ζωής και σε επόμενο κύκλο. Όταν μια σχέση ολοκληρώσει αρμονικά τον κύκλο της, όταν φτάσει στο φυσικό της τέλος, στην πνευματική και πρακτική τελείωσή της, οι αναμνήσεις που αφήνει πίσω της είναι το ίδιο αρμονικές με τη σχέση και σε καμία περίπτωση δε μπορούν να χαρακτηριστούν αποτυχημένες. Γίνονται κομμάτι της εξέλιξής μας. Ίσως χρειάζεται να περάσει λίγος χρόνος, πριν αξιολογηθεί η σχέση που τελείωσε. Να αποστασιοποιηθεί το άτομο από τις καταστάσεις, ευχάριστες και δυσάρεστες, για να νιώσει τις ευεργετικές προεκτάσεις της εμπειρίας. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.  Μια σχέση τελειώνει όταν κάνει τον κύκλο της (φαύλος κύκλος). Είτε αυτός είναι μικρός είτε είναι μεγάλος. Και στενοχώρια θα υπάρξει, και θλίψη, και νευρά και όλα μαζί. Αλλά στο τέλος καλό είναι να μένουν μόνο ευχάριστες αναμνήσεις. Και έτσι πάμε παρακάτω σε κάτι καινούριο έχοντας μάθει και μέσα από τα λάθη μας. Και το καινούριο πάντα βοηθά να ξεπεράσουμε το παλιό, αλλά όχι να το ξεχάσουμε (so... get ready for the next station). Εντάξει όλα μες στη ζωή είναι και πρέπει να χουμε το θάρρος ή και το θράσος, αν θέλετε, να τελειώνουμε κάτι που δεν μας κάνει. Δεν κάνουμε συμβιβασμούς. Αναζητούμε το καλύτερο!

  Ζούμε μαζί ή μοιραζόμαστε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας με έναν άνθρωπο. Έχουμε περάσει μαζί του στιγμές πολύ κοντινές, προσωπικές, έντονες, χαρούμενες, θλιβερές, δύσκολες. Μας συνδέουν κοινές αναμνήσεις, κοινά βιώματα, κοινές συνήθειες, κοινοί φίλοι. Κι έρχεται μια στιγμή που καθόμαστε απέναντί του, τον κοιτάζουμε και δεν ξέρουμε τι νιώθουμε γι’ αυτό τον άνθρωπο. Αν τον ξέρουμε ή όχι. Αν τον αγαπάμε ή όχι. Αν πράγματι μας δένει κάτι μαζί του. Αν είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θέλουμε να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε μαζί του τη ζωή μας. Μία από τις πιο βασανιστικές συναισθηματικές καταστάσεις είναι όταν νιώθουμε πως δεν είμαστε σίγουροι για τα συναισθήματά μας απέναντι στο σύντροφό μας. Όταν αυτά που μας τραβούσαν κοντά του μοιάζουν να ατονούν ή να εξαφανίζονται και μας αφήνουν να αναρωτιόμαστε, καθώς καθόμαστε δίπλα-δίπλα στον καναπέ: «Τι κάνω μαζί του;», «κι αν η σχέση μας έχει τελειώσει και δεν το ’χουμε καταλάβει;». Αυτή η στιγμή πάντα μας βρίσκει απροετοίμαστους.

  Οι σχέσεις είναι ζωντανοί οργανισμοί, που εξελίσσονται, κινούνται, αλλάζουν. Σε αυτές τις αλλαγές εμπλεκόμαστε άμεσα και ενεργά. Δεν υπάρχει κάποιος εξωτερικός παράγοντας ή κάποιο «πεπρωμένο» που να καθορίζει αν η αγάπη θα σταματήσει και η σχέση θα τελειώσει. Κανείς δεν είναι κανενός και δεν υπογραφούμε συμβόλαιο ότι θα είμαστε για πάντα μαζί. Μπορεί και μακάρι να συμβεί κι αυτό αλλά δεν υπογραφούμε συμβόλαιο. Δεν ξεκινάμε μια σχέση για το πάντα (ούτε φυσικά και για το πότε) αλλά για το τώρα. Τώρα αν αυτό το τώρα κρατήσει εν τέλει για πάντα καλώς το δεχτήκαμε!!! Δεν μπορεί όμως αυτό να μας γίνεται έμμονη ιδέα!!!Άσε τη ζωή να κυλίσει από μονή της και να σου δείξει το δρόμο. Τίποτα δεν τελειώνει όταν τελειώνει μια σχέση. Γιατί τα λέω όλα αυτά θα μου πείτε??? Μα γιατί διαβάζω/ακούω συχνά πυκνά ανθρώπους που διαμαρτύρονται και παραπονιούνται και μιλάνε για το σύντροφο τους σαν να είναι κτήμα τους: "εγώ που τον αγαπούσα και με παράτησε", "είναι δικός μου", "τον θέλω πίσω" και αλλά τέτοια!!! Ποσό δύσκολο είναι πια να καταλάβουμε ότι όταν μια σχέση κάνει τον κύκλο της πρέπει να τελειώνει αλλιώς καταντάει βασανιστήριο και για τους δυο??? Ακόμα κι αν αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπάμε αληθινά. Πολλές φορές όταν αγαπάμε κάποιον πρέπει να αποχωρούμε με αξιοπρέπεια και πάνω από όλα αθόρυβα. Αν φυσικά τον αγαπάμε πραγματικά και δεν αγαπάμε μοναχά την πάρτη μας και δεν παλεύουμε μόνο για τα δικά μας θέλω και τις δίκες μας ανάγκες!!!

  Το θέμα είναι κατά πόσο κάνουμε τις απόψεις μας πράξεις όταν έρθει η στιγμή... Αλλά από την άλλη οι άνθρωποι εκεί φαίνονται... Στα δύσκολα... Δυστυχώς όταν χάνουμε κάποιον τον οποίο θέλουμε ακόμα στην ζωή μας δεν το αφήνουμε να φύγει... όπως κανονικά θα έπρεπε, αλλά τον καταπιέζουμε… Θα έπρεπε να είχαμε το θάρρος να τον αφήσουμε... Σπάνια έχουμε την δύναμη να το κάνουμε... αργότερα όταν πλέον θα έχεις χάσει τον άλλο (και θα τον έχεις χάσει ακόμα πιο πολύ με όλα αυτά που έκανες για να τον κρατήσεις) το καταλαβαίνεις... εκείνη την στιγμή που πρέπει όμως όχι...

  Ο κύκλος δεν διαγράφεται παράλληλα και για τα δύο άτομα μέσα σε μία σχέση. Τα δύο άτομα δεν βρίσκονται απαραίτητα στην ίδια φάση κατά τη διάρκεια της σχέσης. Συνήθως ο ένας αγαπάει και προσπαθεί περισσότερο, άρα φυσικό να πληγώνεται περισσότερο όταν τον εγκαταλείπουν. Από την άλλη, όταν ένας από τους δύο κουραστεί , δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε με το ζόρι. Να θυμάστε ότι η μόνη  διαφορά μεταξύ του χωρισμού και του θανάτου, είναι η αμετάκλητη οριστικότητα του δεύτερου. Αυτό τα λέει όλα και αυτός που έχει πονέσει το ξέρει καλά. Είναι εύκολο να μιλάμε για το αισιόδοξο μέλλον  όταν είμαστε εμείς που θέλουμε να φύγουμε από μία σχέση. Προσπαθήστε να φανταστείτε όμως πόσο δύσκολο είναι να σε εγκαταλείπουν και πόσο ξένες ακούγονται φράσεις όπως «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός» ή «δείτε τη ζωή θετικά και όλα θα πάνε καλά», σε αυτόν που έχει χάσει τον άνθρωπό του. Το να κρατάς τις αναμνήσεις είναι καλό, ξέρετε πόσο τραγικό είναι, όμως να ζεις με αυτές…? Καταλήγω μόνο με τη φράση «ο χρόνος θα δείξει». Έτσι κι αλλιώς, είναι αναπόφευκτο. Όταν κάνεις μία σχέση ποτέ δεν ξέρεις πως θα σου βγει… μπορεί να είναι αυτό που ονειρευόσουν, αλλά μπορεί να σε τρελάνει από την άλλη. Το θέμα είναι πάνω απ’ όλα να σκέφτεσαι τον εαυτό σου και μετά τους άλλους. Αν εσύ δεν είσαι ευχαριστημένος και δεν περνάς καλά τότε τελείωσέ το εκεί όμορφα και ωραία.

  Πότε τελειώνει οριστικά μια σχέση αυτό δεν μπορεί να το απαντήσει κανείς....μπορεί να έχεις την εντύπωση ότι τελείωσαν όλα, να έχεις χωρίσει πολύ άσχημα να έχεις ακούσει και να έχεις πει πολλά ...αλλά να ξανασμίγει το ζεύγος. Ανθρώπινα μυαλά... «ανεξιχνίαστα εγκλήματα».... κανείς δεν ξέρει τι προκύπτει από ανασφάλειες, απωθημένα και βιώματα των ανθρώπων.... οι σύντροφοι έρχονται και παρέρχονται, και οι εμπειρίες μένουν και συσσωρεύονται. Κάθε τέλος έχει και μια αρχή!

Υ.Γ: Η προηγούμενη σχέση μου είχε ημερομηνία λήξης και το ήξερα πολύ καλά. Την τελείωσα, αντιμετώπισα έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο μετά, έμαθα ορισμένα πράγματα που είχαν γίνει εις βάρος μου και κράτησα πικρία για αρκετό καιρό, υπονομεύοντας τον ίδιο μου τον εαυτό. Έκοψα ένα κομμάτι του εαυτού μου πριν αρχίσει να αποσυντίθεται. Η άποψη μου είναι ότι μια σχέση πρέπει να τελειώνει όταν φτάνει το τέλος!!! Είναι δύσκολες οι συμβουλές γιατί όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες και όλοι οι άνθρωποι δε μοιάζουν! Εγώ το μόνο που έκανα πάντα όταν ήμουν σε δύσκολη φάση...ήταν να κλείνω τα μάτια και τότε απλώς αποφάσιζα να κάνω αυτό που ένιωθα, αυτό που ήθελα και για το οποίο δε θα μετάνιωνα! Παίρνεις ρίσκο...αλλά ίσως κάποιες φορές να αξίζει!