ΒιβλιόΤυπος

ΔΗΜΗΤΡΑ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ

Συνέντευξη με τη
Δήμητρα Φραγκούλη

Έπειτα από αρκετό καιρό διαδικτυακής σιωπής και αρκετής, θα έλεγα, ανάγνωσης, ανακάλυψα μία νέα συγγραφέα μυθιστορημάτων, που θα ήθελα να σας την γνωρίσω. Είναι η Δήμητρα Φραγκούλη γεννημένη στην πόλη μου, την Πάτρα, όπου και κατοικεί με τον σύζυγό της και την κόρη τους. Αν και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και εργάζεται στον τραπεζικό τομέα, η συγγραφή υπήρχε στη ζωή της  πολύ πριν. Γι’ αυτό κανείς μπορεί να βρει κείμενά της σε διάφορα blogs. Το ΛΑΚΡΙΜΟΣΑ Δαμάζοντας το Όνειρο από τις εκδόσεις Ωκεανός, για το οποίο και θα μιλήσουμε μαζί της, είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

-       Δήμητρα… πες μας γιατί γράφεις?

             -          Η συγγραφή είναι για μένα προέκταση της ανάγνωσης. Διαβάζω για να ταξιδέψω στο όνειρο και γράφω για να δώσω σε αυτό το όνειρο τη μορφή που μου ταιριάζει. Το γράψιμο δεν είναι ανάγκη για εμένα, είναι αυτό που μου εγείρει την ψυχή.

   -       Τι αποτελεί για σένα, όμως,  πηγή έμπνευσης?

        -          Μια κίνηση, δυο λόγια, μια μυρωδιά μπορούν να σταθούν αφορμή για να υφάνω ολόκληρη ιστορία γύρω. Άλλωστε πηγή έμπνευσης για το βιβλίο που γράφω τώρα ήταν μια φράση ενός φίλου!

    -          Φαντάζομαι πως, αναπόφευκτα, κάποιο βιβλίο θα έπαιξε καταλυτικό ρόλο για τη συγγραφική σου εξέλιξη, ποιο μπορεί να ήταν αυτό και γιατί?

-          Δεν ήταν ακριβώς βιβλίο. Ήταν περισσότερο οι επιρροές που είχα από την οικογένειά μου. Η πιο έντονη ανάμνηση που έχω από τα παιδικά μου χρόνια, ήταν όταν τα βράδια, μετά τις ειδήσεις των 9, μαζευόμασταν στο σαλόνι, κρατώντας ο καθένας από ένα βιβλίο στο χέρι. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μην αναφέρω πως όταν διάβασα τον «θείο Όσβαλντ» του  Roald Dahl, κάτι άλλαξε μέσα μου. Ένιωσα ότι κρατάω το πιο ευφυές βιβλίο που έχει γραφτεί, ένα βιβλίο που όμοιό του δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Αλλά, για στάσου, σκέφτηκα ύστερα. Και γιατί όχι;

  -         Δήμητρα… τι στάθηκε αφορμή για να γράψεις το «Λακριμόσα, Δαμάζοντας το Όνειρο»?

        -          Την ιστορία την είχα μέσα μου από χρόνια. Σε μια πολύ δύσκολη περίοδο στη ζωή μου όμως, εκεί που αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω όλα τα κόλπα που κάνουμε οι άνθρωποι για να ανταπεξέλθουμε, έβγαλα το πιο δυνατό βέλος που είχα στη φαρέτρα μου, τη συγγραφή. Μερικές φορές σκέφτομαι βέβαια,  πως ίσως απλά να ήταν και θέμα συγκυρίας ή να είχε έρθει η κατάλληλη ώρα.

  -      Πως ένιωσες όταν πλέον ολοκλήρωσες το βιβλίο?

      -       Απρόθυμη με έντονη την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Ήταν πολύ δύσκολη η απόφαση να γράψω τη λέξη τέλος και να στείλω το γραπτό στον ατζέντη μου. Η συγγραφή ενός βιβλίου δεν τελειώνει ποτέ. Ο συγγραφέας είναι εκείνος που θα βάλει όρια και θα πει έως εδώ είναι καλά. 

    -       Ποιος είναι ο τελικός κριτής της δουλειάς σου?

    -       Ο αναγνώστης, έτσι δεν είναι;

-       Σαν αναγνώστρια και συγγραφέας, πλέον, τι πιστεύεις πως ο κόσμος επιζητά από ένα βιβλίο που επιλέγει και αγοράζει?

    -      Τη φυγή από την πραγματικότητα, καλλιέργεια, ψυχαγωγία και εν τέλει τη δύναμη να ορίσει αυτός το που, πότε και γιατί.

-         Θέλω να μου πεις τι είναι εκείνο το στοιχείο του χαρακτήρα σου που δυσκολεύει τη γραφή σου?

    -          Η έλλειψη πειθαρχίας.

-        Έχεις κατά νου να γράψεις άλλο βιβλίο και αν ναι, τι θέμα θα σε απασχολούσε?

    -          Ήδη έχω μπλεχτεί στα δίχτυα μιας νέας ιστορίας. Αυτή τη φορά, ίσως προσπαθώντας να …μοιάσω στον κο Dahl, έχω βάλει σκοπό να γράψω ένα κωμικό βιβλίο. Πόσο δύσκολο, πράγματι! Η γραμμή που χωρίζει το χιούμορ από τη χοντροκομμένη πλάκα είναι πολύ μικρή και φοβούμενη τόσο να μην την πλησιάσω, σβήνω και γράφω απ΄ την αρχή ξανά και ξανά. Αλλά όπως και να έχει, είναι τόσο διασκεδαστικό!

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά  και μέσα από το blog μας τη Δήμητρα Φραγκούλη, για την τόσο ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησε. Να της ευχηθούμε καλή επιτυχία στο βιβλίο της και να ακολουθήσουν γρήγορα κι άλλα. Ήταν μεγάλη χαρά να "συνομιλήσουμε" με έναν άνθρωπο που αγαπά τόσο αυτό που κάνει και κατα συνέπεια τα βιβλία.