ΒιβλιόΤυπος

Δειτε το βιογραφικό της κα Ελένης Στασινού:
http://mpanalisis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_16.html

Συνέντευξη με την Ελένη Στασινού



1. Η οικονομική κρίση πώς θα επηρεάσει τη συγγραφή, κατά την άποψή σας?

Η συγγραφή καθώς και άλλες πνευματικές εκφράσεις, περνά κρίση, πολύ πριν εμφανιστεί η οικονομική εξαθλίωση που υπάρχει και που καθώς προβλέπεται θα μεγαλώσει. Ακόμη και τον καιρό της ευμάρειας αν παρατηρούσες προσεκτικά τον χώρο θα διέκρινες σημεία να μην πω σήψης, θα πω μη ανάπτυξης. Και φυσικά δεν εννοώ από άποψη παραγωγής, μα από άποψη είδους-ποιότητας αναγνωσμάτων. Σαν λαός έχει αποδειχτεί ότι είμαστε χαλκέντεροι. Ένα είδος σαν τα Βλαττοειδή που διασχίζουν τους αιώνες με τις κατάλληλες προσαρμογές (αφομοιώσεις-απορρίψεις- αναπλάσεις) . Με αυτήν την υπόθεση θα πω ότι αυτή η ικανότητα επεκτείνεται φυσικά σε όλες τις εκφάνσεις ζωής μας. Που σημαίνει πως ναι η συγγραφή μπορεί να πληγεί. Μα μόνο στον τομέα της παραγωγής του έργου. Εκεί όπου το κεφάλαιο παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Από άποψη Έργου δεν πιστεύω ότι θα υποστεί συνέπειες. Διότι ο δημιουργός, ο πραγματικός δημιουργός και όχι ο διασκεδαστής της καθημερινότητας η ο μασσέρ του μυαλού, αυτή την ίδια ιστορία της οικονομικής κρίσης, της έκπτωσης των ηθών, της αλλοτρίωσης των συνειδήσεων, της εξαγοράς και της μεταπώλησης των ιδεών, αυτά θα ιστορήσει κατά την ρήση «…..Ποιητή πες μου τι βλέπεις στον αιώνα σου».

2. Η κοινωνία μας μεταβάλλεται δυναμικά (κάποιοι την ονομάζουν και «μετανεωτερική»), η δημοκρατία αλλοιώνεται, η βία εντείνεται, οι διαπροσωπικές σχέσεις νοθεύονται, οι νέοι τραυματίζονται, οι μετανάστες ταλαιπωρούνται. Η αγάπη χωράει? Κι αν ναι, ανατρέπει το σκηνικό?


Η αγάπη υπάρχει. Είναι γραμμένη μέσα στο αίμα μας. Στους αρχαίους αγώνες οι ολυμπιονίκες περιέτρεξαν τον γύρο του θριάμβου με τον γέροντα πατέρα στους ώμους τους. Η περασμένη γενιά της ευμάρειας τους ίδιους αυτούς γονείς τους απομόνωσε στα γηροκομεία. Τα πρότυπα των ΜΜΕ (με τους χρηματοδότες πίσω τους) για εύκολη ζωή, τους μπόλιασαν με ασυνειδησία. Τώρα τους επέστρεψαν στις εστίες. Μέσα από αυτήν την αναγκαστική μεταστροφή θα γίνει η ενδοσκόπηση. Θα αναρωτηθούν «τι έκανα». Οι γέροντες θα τους συγχωρέσουν. Είναι σοφότεροι. Κι εκείνη η συγνώμη θα είναι που θα ξυπνήσει την αγάπη. Οι νέοι έχουν δύναμη. Δεν μεμψιμοιρούν σαν τους μεγαλύτερους. Δεν είναι τα πρόσωπα των νέων μόνο αυτά που παρουσιάζουν απελπισία και λύπη στις οθόνες των τηλεοράσεων επειδή αυτά εξυπηρετούν σκοπούς . Υπάρχουν πρόσωπα νέων μαχητικά, καθαρά, που με δυο και τρία πτυχία κάνουν δουλειές άσχετες, διότι δεν ενδιαφέρονται για τις ετικέτες, και τα δήθεν, μα έχουν πιάσει την ουσία της ζωής. Και ουσία είναι να μάχεσαι για την ημέρα, για το δίκαιο σου, για το καλύτερο αύριο. Σήμερα είναι έτσι. Αύριο οι νέοι θα είναι που θα το αλλάξουν. Διότι ποτέ κανένας δεν στάθηκε μπροστά στον τροχό της ιστορίας έστω κι αν λιπαίνεται με αίμα.


3. Ποια εί­ναι η θέ­ση της λο­γο­τε­χνίας σε μια ε­πο­χή κρί­σης?


Ποια θα έπρεπε να είναι θα σας πω. Θα έπρεπε να είναι το φίλτρο απ΄ όπου όλα τα συμβάντα θα ξεκαθάριζαν έως ότου να φανεί καθαρή η εικόνα του κόσμου. Όχι με το είδος του δημοσιογραφικού φίλτρου, μα εκείνου που δημιουργεί η ανθρωπιστική- κοινωνική-ιστορική ματιά. Πολλοί φυσικά πιστεύουν πως στην σημερινή κρίση θα συμπεριληφθεί και η λογοτεχνία. Προσωπικά αισιόδοξη δεν δέχομαι ότι θα χρεωκοπήσουμε πνευματικά. Θα συμφωνήσω μόνο πως ναι μεν από το μεγάλο ποσοστό της νεολαίας λείπει το σαράκι της πνευματικής αναζήτησης, πως ναι μεν βίβλος τους είναι το διαδίκτυο με κίνδυνο να μουμιοποιηθούν οι δυνατότητες του αντίστασης. Θα δεχτώ επίσης ότι η προηγούμενη γενιά απολαμβάνει τους καρπούς των ΜΗ κόπων της στην διαπαιδαγώγηση αυτής της άβουλης νεολαίας. Αλλά! γνωρίζω καλά ότι υπάρχει μια μερίδα νέων που διατηρεί την φλόγα. Διατηρεί τα ερωτήματα. Διατηρεί την διάθεση να επαληθεύσει πως το γένος αυτό υπάρχει και με τις κατάλληλες συνθήκες αναδεικνύεται.
Αυτήν την δυναμική μειονότητα φυσικά και θέλουν να την αφανίσουν. Διότι αυτή η μειονότητα είναι η ιστορία του μέλλοντος. Και κάποιοι δεν θέλουν η Ελλάδα να έχει μέλλον. Έτσι οι δυνάμεις που καταθέτουν τα ποσά της εξαγοράς σε ξένες τράπεζες με πρότυπα αγέλης, ντύνουν, στολίζουν, νοικοκυρεύουν, διασκεδάζουν την γενιά ώστε να επαναπαυθεί σε αποφάσεις που λήφθηκαν για αυτή χωρίς αυτή. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω. Πως ο λαός θα θυμηθεί την αξιοπρέπεια του. Οι δημιουργοί θα θυμηθούν ότι δεν γράφουν για να διασκεδάσουν (δια-σκεδάννυμι = διαλύω στα πάντα στα εξ ών συνετέθησαν), να παρηγορήσουν η να θωπεύσουν μέχρις ύπνωσης! .
Γράφουν για να αποτυπώσουν την ανάσα του κόσμου.
Να παροτρύνουν και να κινητοποιήσουν τις ναρκωμένες δυνάμεις του ατόμου. Να διδάξουν αν θες, να υποδείξουν, να ξαναγεννήσουν την επιθυμία γνώσης μέσα από την ελευθερία και την κατανόηση της λογοτεχνίας….

4. Δια­βά­ζο­ντας το βι­βλίο σας α­πο­κτά κανείς την αί­σθη­ση πως κά­θε γραμ­μή έ­χει γρα­φτεί με κα­τα­νό­η­ση και συ­μπό­νια α­πέ­να­ντι σε ό, τι πε­ρι­γρά­φετε, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να δεν το δω­ρο­δο­κείτε με μια ευ­τυ­χι­σμέ­νη κα­τά­λη­ξη. Ποια εί­ναι η θέ­ση σας α­πέ­να­ντι στους ή­ρωές σας?

Είναι φυσικό ο δημιουργός να παραθέτει στοιχεία προσωπικά του. Αυτό έχω μέσα μου για τους ανθρώπους. Οίκτο. Συμπόνια. Συμπάθεια. Ανοχή. Αγάπη. Αγάπη δηλαδή σε όλες τις βαθμίδες της. Όσο για την ευτυχή κατάληξη αυτό είναι ζητούμενο των εκδοτών (όχι όλων) που επιθυμεί να χαϊδέψει την τσέπη του κοινού. Για μένα ο αναγνώστης δεν αποτελεί ΚΟΙΝΟ. Είναι το κάθε ένα ιδιαίτερο εκείνο άτομο με την ξεχωριστή Εαυτότητα που το κάνει μοναδικό. Απέναντι σε αυτόν έχω την υποχρέωση να δώσω το τέλος που δεν θα καλύψει την χαμηλότερη επιθυμία του «και ζήσανε αυτοί καλά και μείς καλύτερα», μα που δεν θα θίξει την υπερηφάνεια του και την νοημοσύνη του.

5. Τελικά τι ισχύει στην Ελλάδα για ένα βιβλίο: ο εκδοτικός δίπλα στο συγγραφέα ή ο συγγραφέας δίπλα στο βιβλίο του? Και κατά ποσό ένας συγγραφέας έχει την ελευθερία και την δυνατότητα να προωθήσει το βιβλίο του?

Η αιχμή του δόρατος λοιπόν. Ο γολγοθάς. Το πρόβλημα της συνείδησης. Η ώρα της κρίσης, της επιλογής, της αξιολόγησης. Και του δημιουργού και του εκδότη. Μόνο που ως συνήθως η ζυγαριά γέρνει προς την γνωστή πλευρά. Με το κεφάλαιο στο ένα χέρι θα τεθούν με το άλλο οι όροι. Ο συναλλασσόμενος δημιουργός η δέχεται τους όρους η θάπτεται. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις. (Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ούτε μια κατά νου εξαίρεση). Και αν μεν «πουλάει» το έργο, θεωρώ ότι αυτό του δίνει το περιθώριο να αποκτήσει κάποια ελευθερία να αξιώσει. Αν όμως όχι, δυστύχησε. Γίνεται σαν χώρα υπό υψηλή επιστασία….
Τότε οφείλει μόνος να αναλάβει τα βάρη. Διάδοση, γνωστοποίηση, παρουσίαση. Όμως τότε είναι που παρεισφρύουν ….τεχνικά εμπόδια. Διότι πόσοι θα μπορέσουν να αντέξουν τέτοιο κόστος.
Τότε θα παίξει παιχνίδια και η συνείδηση του συγγραφέα ανάμεσα στο «εγω γράφω, άλλος πρέπει να το προωθήσει» και στο «αρκεί που εξεδόθη και ας προσπαθήσω έστω και με άχθος ψυχικό»
Εκεί είναι που θα αρχίζει να δημιουργείται η πικρία από τις διαψευσμένες προσδοκίες και η αντιπαλότητα ένθεν και ένθεν.

6. Μέ­σα στο κα­θη­με­ρι­νό και τε­τριμ­μέ­νο των γε­γο­νό­των που συ­να­ντού­με στις ι­στο­ρίες σας, πα­ρα­τη­ρού­με έ­να έ­ντο­νο λυ­ρι­κό στίγ­μα (στις πε­ρι­γρα­φές, τις πα­ρο­μοιώ­σεις κ.τ.λ.). Η ε­πι­λο­γή αυ­τή εί­ναι α­πλά έ­να λο­γο­τε­χνι­κό στοι­χείο της γρα­φής σας ή λει­τουρ­γεί και ο­ντο­λο­γι­κά, ως διέ­ξο­δος, ως πα­ρα­μυ­θία?


Η συγγραφή δεν είναι μια απλή πράξη που βασίζεται σε μαθηματικούς τύπους. Δεν μπορεί να επαληθευτεί αλλά έχει την δύναμη να υπάρχει δίχως να μπορεί να την μηδενίσει η να την ακυρώσει νόμος της λογικής.
Είναι ένας συγκερασμός στοιχείων τα οποία συμβάλλουν στο αποτέλεσμα, ώστε αυτό εάν αποτελεί μια καλή μείξη από στοιχεία τόσο γλωσσικά, όσο δομικά και νοηματικά σε σωστή αναλογία δίνει ιδιαίτερα αποτελέσματα καλύτερα.
Δεν θεωρώ «Το έβγαλα με μιαν ανάσα» ως λογοτεχνία. Ένα παιδί το βγάζεις με μιαν ανάσα, αλλά το κυοφορείς εννιά μήνες και το φροντίζεις για σειρά ετών. Η λογοτεχνία ως «τέχνη του λόγου» απαιτεί.
Να χειριστείς την γλώσσα ορθά. Αν επιθυμήσεις να διατυπώσεις κοσμοθεωρία, απαιτεί να αποκτήσεις τις απαραίτητες γνώσεις. Κατόπιν να τις περάσεις από το μυαλό στην καρδιά. Ώστε με απλά αλλά καυτά λόγια να περάσουν στις καρδιές των αναγνωστών. Η λογοτεχνία έχει το ελεύθερο να χρησιμοποιεί μέσα (όπως τον λυρισμό ενίοτε) που θεωρεί ότι υπογραμμίζουν ή είναι απαραίτητα για να αποφορτίσουν το κείμενο από την ένταση των γεγονότων. Υπάρχει βιβλίο μου που εξιστορεί την σημερινή εποχή με απόλυτα ωμό τρόπο. Σαν γράφεις όμως για το 1880, τα έθιμα, τα ήθη, το περιβάλλον, οι γνώσεις, οι συνθήκες, οι νοοτροπία, είναι που θα καθορίσουν τον τρόπο γραφής. Γι αυτό και στην "ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ" υπάρχει η γλώσσα των χωρικών με τους ιδιωματισμούς, η γλώσσα που μιλούν οι Αρχαιολόγοι και η γλώσσα του αφηγητή. Αυτό θεωρώ σεβασμό στο Θέμα, σε μένα αλλά προπάντων στον Κοινωνό του βιβλίου.

7. Καθώς το αναφέρατε και με προλάβατε, από πού εμπνευστήκατε το  βιβλίο σας "Η γυναίκα των Δελφών"?

Σε ένα καφενεδάκι όπου συζητούσαν μέσες άκρες για το τι θυμούνται οι κάτοικοι από την μεγάλη ανασκαφή, κι ενώ όλοι απέδιδαν το βάρος όχι στην απόφαση ενός κράτους να διασώσει τα αρχαία από βανδαλισμούς και κακοτροπίες της φύσης, ούτε και στις Αρχαιολογικές σχολές που κόπτονταν για το φίλον αντικείμενο, μα στον τοπικό παράγοντα που με την πρώτη υπογραφή επέτρεψε την έναρξη των εργασιών, κάποιος υπέργηρος μονολόγησε ότι «πάντα πίσω από κάθε αντρική απόφαση υπάρχει μια γυναίκα». Την στιγμή εκείνη γεννήθηκε η Πηγή η ηρωϊδα μου.

8. Κάθε πότε ξεκινά μια συγγραφέας να γράφει ένα καινούριο βιβλίο? Τα κίνητρα για να ξεκινήσεις να γράφεις ένα μυθιστόρημα είναι πάντα τα ίδια?


Προσωπικά στην μέση του ενός βιβλίου, γνωρίζω το θέμα του επόμενου.
Πρώτη φορά αυτήν την στιγμή, πλησιάζοντας στο τέλος του νέου μου βιβλίου δεν έχω κατασταλάξει. Γενικά όμως γνωρίζω πως εκείνο που με απασχολεί είναι η θέση της Γυναίκας μέσα στην Ιστορία. Και όχι εκείνης που σφράγισε ή σφραγίστηκε με και από την Ιστορία, ώστε έγινε γνωστή με ένα λήμμα στις εγκυκλοπαίδειες –και που με τα χρόνια γίνεται σύμπτυξη σε αράδα - αλλά της γυναίκας που πέρασε, έδρασε και επιρρέασε τον μικρό ή μεγαλύτερο περίγυρο με την στάση της και που η Ιστορία προσπέρασε ή και αγνόησε …λόγω ταχύτητος. Που όμως έχει μείνει σε μνήμες, φήμες ή μύθους και αν ακόμα δεν υπήρξε, με το που εγώ την γεννώ, αποκτά και την δύναμη να δράσει ως φάσμα με ισχύ στην συνείδηση του αναγνώστη.


9. Μιας και μας αποκαλύψατε ότι τελειώνετε το νέο σας βιβλίο, θα θέλατε να μας πείτε σε ποιο ιστορικό πλαίσιο θα κυμανθεί αυτή τη φορά η ηρωΐδα σας?


Τώρα ετοιμάζομαι να τελειώσω ένα μυθιστόρημα μιας γυναίκας που μέσα από τις βίαιες εποχές των Σικελικών απεργιών και του αγώνα των Σικελών να αντιταχθούν στην Ιταλική ενοποίηση, αποκτά πολιτική συνείδηση, με τον χειρότερο τρόπο. Η ενοποίηση που έγινε τό 1860 είχε ως αποτέλεσμα αντί ο φτωχός Νότος να περιέλθει στην υποσχόμενη ευμάρεια που υποσχόταν ο Βοράς. να γνωρίσει την μεγαλύτερη εξαθλίωση που έβαλε ανθρώπου νους. Είναι μια πολιτική κατάσταση που μετά από 150 χρόνια, εφαρμόζεται από τον πλούσιο Ευρωπαϊκό Βορρά στον φτωχό Νότο πάλι με τα ίδια αποτελέσματα αλλά σε παγκόσμια κλίμακα.
Φυσικά μπορεί να μην υπάρχουν οι σφαγές και οι εξορίες που υπήρχαν τότε, υπάρχει όμως η ανεργία με όλα τα συνεπακόλουθα της, υπάρχουν τα ΜΜΕ που είναι ο πλέον ύπουλος τρόπος εξαναγκασμού....οι αλλοτριώσεις συνειδήσεων, η προσπάθεια να κρατηθεί με πλαστά αγαθά ο λαός άβουλος και άρα χειραγωγητέος.

 
10. Όπως διαπιστώνει κανείς, εύκολα, στα βιβλία σας, μέσα από την σπουδαιότητα που δίνετε στη θέση μιας Γυναίκας στο πέρασμα των Χρόνων, ειδικά σε κοινωνίες καθαρά φαλλοκρατικές που το εκάστοτε "κουστούμι" καθορίζει και διαμορφώνει τη θέση Της, ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η θέση της Γυναίκας σήμερα?

Θεωρώ πως σήμερα οι γυναίκες έχουν καταφέρει να κάνουν κάποια μικρά βήματα προς την χειραφέτηση τους. Και λέω μικρά διότι δεν θεωρώ χειραφέτηση το περιθώριο που έχει να ντυθεί, να διασκεδάσει, να αλλάξει συντρόφους κατά βούληση και υπό προϋποθέσεις ακόμα και το να σπουδάσει. Αυτά είναι η βιτρίνα ενός πολύ γοητευτικού «μαγαζιού». Το ερώτημα και το θέμα υφίσταται στο τι υπάρχει μέσα στο φωταγωγημένο αυτό θαύμα. Και θα εξηγήσω τι εννοώ τουλάχιστον για το διφορούμενο «όπλο» των σπουδών». Το μεγάλο ποσοστό των γυναικών, χρησιμοποιούν τις σπουδές ως μέσον. Όχι για την εσωτερική καλλιέργεια και την
τελείωση τους ως ατόμων, μα ως διαβατήριο στην καλύτερη περίπτωση εξεύρεσης εργασίας και στην χειρότερη, εξεύρεσης συζύγου. Όσο λοιπόν διαιωνίζουμε αυτό το
γυναικείο μοντέλο, όσο είμαστε επιρρεπείς στο lifestyle που σκοπίμως προωθούν διάφοροι πολιτικοί-εμπορικοί παράγοντες, όσο ξεχνούμε τις εφηβικές μας αρχές και τα ζητούμενα και μετά τον γάμο διαιωνίζουμε συμπεριφορές που προσποιηθήκαμε ότι πολεμήσαμε, ανατρέφοντας παιδιά-άντρες που θα αγαπήσουν τις γυναίκες με μια σχέση αγάπης-μίσους, όσο δεν θα εμποτίσουμε στα νέα γένη την ιδέα πρώτα του ανθρωπισμού και κατόπιν του φύλου, όσο δεν θα θεωρούμε πως η ευγένεια και η φιλευσπλαχνία είναι χαρακτηριστικά γυναικεία και οι άνδρες οφείλουν να είναι άνδρες και όχι πρώτα άνθρωποι, τότε καμία θέση ούτε ανδρός ούτε γυναικός θα είναι αυτή που οφείλει να είναι. Κατ’εμέ οφείλουν και οι δυο να είναι πρώτα ολοκληρωμένα άτομα. Στα οποία οι ανθρωπιστικές ιδέες κατευθύνουν κάθε τους πράξη και προς κάθε κατεύθυνση. Τίποτε άλλο. Αν τέτοιοι άνθρωποι δημιουργήσουν νόμους, εφαρμόσουν νόμους, επανδρώσουν πνευματικά ιδρύματα, ηγεμονεύσουν σε επιστήμες και τέχνες, αν αυτές οι αρχές γίνουν το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ που θα διδάσκεται από το λίκνο, αντί της Βίβλου, αν η αρχή είναι η αδιαφοροποίητη αγάπη έναντι παντός, η επιείκεια, η κατανόηση, η φιλοπονία, η μελέτη, όχι για να επιτευχθεί η ΠΡΩΤΙΑ, μα για να είναι ο καθείς ίσος μεταξύ ίσων και βέλτιστος μεταξύ βελτίστων, τότε θα υπάρξει ελπίδα. Όσο μιμούμαστε πρότυπα σαθρά, όσο ευθύνονται οι άλλοι και ποτέ εμείς, όσο θα δηλώνουμε ωραίο φύλλο η θα δεχόμαστε τον χαρακτηρισμό, όσο ανεχόμαστε να μας θαυμάζουν για τα πρόσθετα μέλη μας και τις αφύσικες ομορφιές μας τόσο θα μακραίνει ο δρόμος για την αποκατάσταση μας σε μια κοινωνία που ήδη ούτε ισόνομη, ούτε ακριβοδίκαιη, ούτε δημοκρατική, ούτε αξιών είναι. Θεωρώ πως η γυναίκα διαθέτει δύναμη. Γεννά τους
άντρες και τις γυναίκες του αύριο. Αυτή θα πρέπει να είναι, που κινώντας από την ίδια, θα εκπαιδεύσει τα μέλη της τέλειας κοινωνίας.

11. Η γαλλίδα συγγραφέας Anais Nin έγραψε κάποτε ότι "Πόσο λάθος είναι για μια
γυναίκα να περιμένει έναν άντρα να φτιάξει τον κόσμο που θέλει, αντί να τον
δημιουργήσει μόνη της." Για σας ποια είναι η γνώμη σας για το φεμινιστικό
κίνημα?

Απ’ όσα είπα και παραπάνω θα καταλάβατε πως συμφωνώ με την ανωτέρω θέση. Ναι έχει την δύναμη η γυναίκα. Μόνο που τουλάχιστον ακόμα τώρα δεν διακρίνει τις παγίδες που θέτει το σύστημα ολόκληρο για την καταστολή της δύναμης της. Γι αυτό της χρειάζεται η γνώση. Και η γνώση αποκτιέται με δυο τρόπους. Ο πιο άμεσος είναι ο συναγελισμός σε γυναικείες ομάδες που έχουν κοινούς στόχους. Εκεί τίθενται θέματα που συζητούνται η και παίρνονται αποφάσεις και προτείνονται αναγνώσματα αλλά και δράσεις. Γι αυτό βέβαια προϋποτίθεται χρόνος. Και απόφαση ότι θα διαθέσει προς ίδιον όφελος ένα μέρος της ζωής της. Ο δεύτερος είναι η ενημέρωση. Πιο παθητικός και δεν έχει την αποτελεσματικότητα της αλληλοστήριξης των μελών. Σημασία όμως έχει η γυναίκα να δραστηριοποιηθεί με σοβαρότητα και όχι μένος, με γνώση και όχι εκδικητικότητα, με διάθεση να δημιουργήσει μέσα από αυτήν έναν νέο κόσμο. Διότι η γυναίκα για χιλιετηρίδες πίστεψε αυτό που της είπαν «πως είναι ταγμένη για τα του οίκου της». Πιστεύω πω οίκος της γυναίκας είναι ο ΚΟΣΜΟΣ όλος. Και οφείλει αυτόν να διορθώσει, αφού όμως πρώτα βελτιώσει αρχές και πιστεύω. Με αγάπη, ευελιξία, ευγένεια, ανεκτικότητα, προγραμματισμό και πρόβλεψη, δηλαδή με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που την διακρίνουν.

12. Και, τέλος,  κάτι που θα μας βοηθήσει να σας γνωρίσουμε, ακόμα, καλύτερα: Θα Σας κάνατε παρέα?

Όταν ήμουν απελπισμένη θα έβρισκα ώμο να ακουμπήσω.
Αν έκανα λάθη θα έβρισκα συγνώμη για δυο φορές. Τη τρίτη θα με διέγραφε. Θα γνώριζα πως δεν θα με πρόδιδε ποτέ. Πως δεν θα μετέφερε τα μυστικά μου αλλού. Αν  δημιουργούσα θα ήταν δίπλα μου στα πρώτα μου βήματα. Αν πεινούσα θα μου έδινε την μπουκιά της. Θα ήθελα να διασκεδάζω μαζί της, θα την έβρισκα με τον αυτοσαρκασμό
της και τα καυστικό της χιούμορ. Αν προσπαθούσα να την χειραγωγήσω θα έπαυα να υπάρχω γι αυτήν. Και φυσικά δεν θα ήθελα με τίποτα να βρεθώ μπροστά στον θυμό της. Που σημαίνει πως αν ήμουν καθαρός θα την είχα καρδιακή φίλη. Αν όχι θα ήταν εχθρά μου.



Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και μέσα από το blog μας την κα Ελένη Στασινού, για την τόσο ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησε μέσω του facebook και ευχόμαστε να μας χαρίσει πολλές ακόμα διακρίσεις, μέσα από το γράψιμό της, στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.