Ask About... Δεν είναι τυχαίο που το "έλα" ανάποδα διαβάζεται "αλέ".

   Έχει αναρωτηθεί κανείς,  πόσοι άνθρωποι ήρθαν στη ζωή μας για να φύγουν? Πόσους έχουμε ήδη στη ζωή μας και ενδόμυχα γνωρίζουμε ότι θα φύγουν αργά ή γρήγορα? Και παρόλο που όλοι συμφωνούμε στην απάντηση, τους αφήνουμε να μένουν. Ίσως για να δούμε μέχρι που μπορούν να φτάσουν? Τι μπορούν να μας δώσουν ακόμα? Μήπως γιατί έχουμε επενδύσει πάνω τους? Γιατί περιμένουμε πολλά από αυτούς? Μάλλον δεν θα μας απαντήσει κανείς, γιατί όπως λέει και Barbara Streisand «The way we were» καθορίζει αυτό που είμαστε και δεν αλλάζει. 

   Δεν είναι αφόρητα άσχημο από τη μια να θέλεις τον άλλον  στη ζωή σου κι απ την άλλη να νιώθεις ότι δε σε καλύπτει? Δεν είναι βλακεία να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, λέγοντας ότι «έχουμε χαθεί» γιατί πολύ απλά δεν θέλεις να δεις την αλήθεια κατάματα, που δεν είναι άλλη από το ότι η σχέση (είτε ερωτική, είτε φιλική) δεν ήταν στην πραγματικότητα τόσο «στενή» όσο  θέλαμε να πιστεύουμε? Γιατί δεν «χανόμαστε» με κάποιο γονιό μας? Και μην ακούσω την αμέριστη κοτσάνα, ότι τους συγγενείς δεν μπορείς να τους αλλάξεις.     Αν κάποιος είναι ιδιαίτερα σημαντικός για εμάς, ποτέ δεν χάνουμε την επαφή μαζί του, ακόμα και στην περίπτωση που δεν ζούμε στην ίδια πόλη ή στην ίδια χώρα. Ένα σημαντικό πρόσωπο δεν βγαίνει ποτέ από τη ζωή μας και δεν αντικαθίσταται χωρίς λόγο από κάποιο άλλο…

    Είναι οι μικρές επιλογές μας που χτίζουν ή γκρεμίζουν, κομμάτι-κομμάτι το "είμαστε" ή το "ήμασταν". Και αυτές οι επιλογές, που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς όλοι ξέρουμε γιατί τις κάνουμε, είναι που τελικά δείχνουν στον άλλο πόσο τον υπολογίζουμε, πόσο τον εκτιμάμε, πόσο τον ζητάμε, πόσο τον χρειαζόμαστε και πόσο χώρο του αφήνουμε στη ζωή μας. Μοιραζόμαστε τις επιλογές μας με τους ανθρώπους μας, δεχόμαστε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τις δικές τους και εκείνοι ανταποδίδουν. Αν προσπαθήσετε να θυμηθείτε φίλους, γνωστούς, αγαπημένους που χάσατε σταδιακά από την καθημερινότητα και στη συνέχεια από τη ζωή σας, θα δείτε ότι αυτή η εξέλιξη, που άλλες φορές αποδεικνύεται καλή και άλλες κακή, δεν μπορεί ποτέ να είναι επιλογή μόνο του ενός. Ο ένας την ξεκινά, ο άλλος την αποδέχεται. Το ποιός έχει την ευθύνη είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση, αλλά ας μη ξεχνάμε πως ο αριθμός 2 έχει την κακή συνήθεια να μοιράζει- ίσα ή άνισα- τα περισσότερα πράγματα σε δύο μέρη.

 ΥΓ: Να που καμιά φορά η κολλητή κάνει ''τα πάντα για εσένα'' και αυτή δεν το καταλαβαίνει, αλλά εγώ το εκτιμώ.