ΒιβλιόΤυπος

Δειτε το βιογραφικό του κ Γρηγόρη Χαλιακόπουλου:
http://mpanalisis.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html

Συνέντευξη με τον
κ Γρηγόρη
Χαλιακόπουλο

1. Ένα από τα στοιχεία που εκπλήσσει από τις πρώτες σελίδες τον αναγνώστη, λ.χ. στο βιβλίο σας «Κοσμάς ο Αιτωλός - Φτιάξτε σχολειά - φτιάξτε σχολειά»,  είναι ότι αναφέρετε πολλές πηγές και δίνετε πληροφορίες για την εκάστοτε εποχή. Αλήθεια που ανακαλύψατε αυτές τις πηγές?

Τις πηγές μου τις αναζητώ από οιοδήποτε χώρο μπορώ να λάβω γνώση. Από βιβλιοθήκες που είμαι μέλος, μέχρι την πιο απλή εγκυκλοπαίδεια για παιδιά. Έχω παρατηρήσει ότι μια απλή λεπτομέρεια που την προσπερνάμε, ενδεχομένως να κρύβει την αρχή ενός μεγάλου μυστικού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Πατροκοσμά, η αναζήτηση προήλθε μέσα από την υποχρεωτική έρευνα που έκανα για να αποδώσω όσο το δυνατόν καλύτερα και εγκυρότερα το σενάριο του έργου. Ένα θεατρικό έργο έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις, όταν το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεσαι είναι πραγματικό και επί πλέον ανήκει στον χώρο μια Ομολογίας Πίστης. Οφείλεις να σεβαστείς την ιστορική του διαδρομή.

2. Γιατί σας κέρδισε η προσωπικότητα του Πατροκοσμά?

Μετά την ποίηση με την οποία διασταυρώθηκα στην εφηβεία μου, εκδίδοντας ποιητικές συλλογές λίγο μετα την ενηλικίωσή μου, ήρθε στη ζωή μου το διήγημα η νουβέλα το παραμύθι και το μυθιστόρημα. Με το  θέατρο δοκιμάστηκα τα τελευταία χρόνια. Η ιδέα να γράψω τη ζωή του Κοσμά του Αιτωλού ήταν του σκηνογράφου, ενδυματολόγου  και σκηνοθέτη Μιχάλη Σδούγκου. Μου το πρότεινε, μ άρεσε η πρόταση και την υλοποίησα.

3. Ο Κοσμάς ο Αιτωλός είχε ηρωικό τέλος και μαχόταν μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του. Υπάρχουν στην σύγχρονη κοινωνία ανάλογες προσωπικότητες σαν και αυτόν?

Ο κάθε ένας από εμάς κρίνει και κρίνεται. Η προσωπικότητα κάποιου, μπορεί για μερικούς να είναι αποδεκτή και για άλλους αμφισβητήσιμη. Εξαρτάται πως επενδύει ένα άτομο στον εαυτό του και την κοινωνία. Ο αριστερός δεν συγκινείται τόσο με τον Πατροκοσμά όσο με τον Μπελογιάννη. Ο φιλοβασιλικός πιθανόν να ενθουσιάζεται μελετώντας τη ζωή του μονάρχη Κωνσταντίνου στους Βαλκανικούς Πολέμους, παρά του Βενιζέλου. Ένας ακροδεξιός ίσως να έχει ως πρότυπό του τον Χίτλερ, ενώ ένας ανένταχτος επιστήμονας δεν θα είναι παράξενο να επιλέξει ως πρότυπό του τον Γαλιλαίο.  Έχει σημασία βαρύνουσα λοιπόν, να γνωρίζουμε όχι μόνο για ποια προσωπικότητα μιλάμε ή κρίνουμε, αλλά και ποιος είναι αυτός που την αποδέχεται ή την απορρίπτει.  Τότε δυνάμεθα με ξεκάθαρο ιδεολογικό τοπίο, να ισχυριστούμε ότι η κοινωνία είναι τυχερή όταν διαθέτει επί παραδείγματι έναν Πατροκοσμά τον 18^ο αιώνα, ένα Γρηγόρη Λαμπράκη τον 20^ο αιώνα ή μια ακτιβίστρια όπως η Αμερικανίδα Ρέιτσελ Κόρι τον 21^ο αιώνα,  που σκοτώθηκε τον Μάρτιο του 2003 από ισραηλινή στρατιωτική μπουλντόζα, την ώρα που μαζί με άλλους ακτιβιστές προσπαθούσαν να εμποδίσουν την κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών στη Λωρίδα της Γάζας.

4. Θεωρείτε ότι έχετε βρει τη «φόρμουλα» της λογοτεχνικής επιτυχίας?

Φόρμουλα έχω όταν γράφω, αποκλειστικά και μόνο την τρέλα μου, τη νεύρωσή μου να μην επαναλαμβάνομαι και την πεποίθηση ότι τίποτε καλύτερο  δεν μπορείς να κάνεις από αυτό που σου αξίζει, σου πρέπει και σου αναλογεί.

5. Η σύγχρονη εκδοτική εικόνα τείνει να είναι ανησυχητική για έναν συγγραφέα. Εσείς πώς το αντιμετωπίζεις αυτό?

Η διαμάχη μεταξύ συγγραφέων και εκδοτών είναι παλιά, κρατάει χρόνια και θα συνεχίζεται. Ακόμα και στις «καλές» εποχές του εκδοτικού κατεστημένου η διαμάχη αυτή ήταν παρούσα σε όλες τις εκφάνσεις της. Τώρα με την κρίση το πρόβλημα διογκώθηκε. Οι συγγραφείς δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Όταν κάποιος γράφει με πρώτο του μέλημα  να ευχαριστήσει τον εκδότη του και το αναγνωστικό κοινό  και όχι τον εσώτερο κόσμο του, ας πληρώσει τα επίχειρα της ανοησίας του. Τι σημαίνει ελαφριά λογοτεχνία; Ιστορική λογοτεχνία ή ροζ και βίπερ; Ακούω για γυναικεία λογοτεχνία και τρελαίνομαι. Η λογοτεχνία δεν είναι ούτε αντρική, ούτε ομοφυλοφιλική, ούτε γυναικεία ή τρανσέξουαλ. Είναι μία και μοναδική. Ο λογοτέχνης γράφει με μοναδικό σκοπό να λυτρωθεί, να βγει από μέσα του το φίδι που τον κατατρώγει και να ισορροπήσει. Όσο πιο πιστά ανακατεύει ο συγγραφέας το αίμα του με το μελάνι στο μελανοδοχείο του, τόσο πιο αξιόλογο είναι το έργο του, με δεδομένο βέβαια ότι υπάρχει το ταλέντο και η έμπνευση. Ακόμα κι αν το έργο λόγω ελλείψεως εκδοτικού οίκου διανεμηθεί σε χειρόγραφο. Η συγγραφική δύναμη είναι ανεξάρτητη από την εξουσία του κάθε έμπορου εκδότη. Και μιας και με ρωτάτε, στα εικοσιοκτώ μου για να βγάλω μια ποιητική συλλογή, πούλησα το αυτοκίνητό μου ένα Fiat 500ρακι  και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Η σπουδαιότερη επένδυση της ζωής μου!

6. Έχοντας συγγράψει στίχους σε πολλά τραγούδια επηρεάζεστε στη μελωδικότητα της γραφής σας? Είναι κάτι που βγαίνει αβίαστα?

Γενικά  μου βγαίνει εύκολα . Υπάρχουν όμως και στιγμές, που αυτό που έγραψα και μ΄ άρεσε, την επόμενη ήμερα το ξανακοιτώ και μου φέρνει αναγούλα. Το διαγράφω και σκέπτομαι: «τι ανοησία έγραψες Γρηγόρη, έχει μελωδία και ρυθμό αυτή η σελίδα, δεν είναι πεζό… είναι λιανοτράγουδο»  και ξεκαρδίζομαι στα γέλια με το χάλι μου…  

7. Η Virginia Woolf στο βιβλίο "Γράμμα σε έναν νέο ποιητή" γράφει χαρακτηριστικά: "...εμείς οι πεζογράφοι είμαστε κύριοι της γλώσσας, όχι δούλοι της. Κανείς δεν μπορεί να μας δώσει μαθήματα, κανείς δεν μας επιβάλλεται. Λέμε αυτό που εννοούμε...". Ποια είναι η δικιά σας άποψη για τη διαφορά πεζογράφου-ποιητή?

Η διαφορά είναι ότι ο ποιητής γράφει σε μικρό χρόνο και σε μικρό χώρο, μεγάλα πράγματα και ιδέες. Μ΄ ένα στίχο μπορεί να ορίσει μια επανάσταση ή να ξεσηκώσει θύελλες εξεγέρσεων. Η ποίηση είναι συμβολική, αλληγορική, «συντομογραφική» και κυρίως αινιγματική. Το φαντασιακό και η έμπνευση λειτουργούν με ταχύτητες φωτός. Η πεζογραφία μπορεί και να κρατήσει χρόνια στο δημιουργικό της μέρος. Γράφεις, πίνεις καφέ, ανάβεις τσιγάρο, ενδεχομένως να τρως κιόλας, παρατάς το γραπτό σου, επανέρχεσαι μετά το καλοκαίρι και αλλάζεις ήρωες, υπόθεση, μέχρι και τίτλο. Αυτό που είχε πει η Virginia Woolf ότι «είμαστε κύριοι της γλώσσας και όχι δούλοι», είναι η σωστή άποψη μιας προσωπικότητας που έπασχε από διπολική διαταραχή απ΄ την οποία και οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Όταν ξεπερνάμε οι συγγραφείς την αίσθηση του μέτρου, τότε από κύριοι της γλώσσας γινόμαστε δούλοι και μάλιστα με αλυσίδες. Άλλωστε και η ίδια περιγράφει τη συγγραφική της ανάγκη ως εξής: «Μια γυναίκα πρέπει να έχει τα χρήματα και ένα δωμάτιο κατάδικό της, εάν πρόκειται να γράψει μυθιστοριογραφία». Εδώ διαφωνώ: Γυναίκες οικονομικά αξιοθρήνητες δημιούργησαν αριστουργήματα μέσα σε φυλακές με συγκρατούμενες ιδιαίτερα ενοχλητικές. Η γλώσσα, μας υπηρετεί και την υπηρετούμε κι από την ώσμωση αυτή, γεννιούνται τα νέα παιδιά, τόσο τα δικά της όσο και τα δικά μας. Ποια είναι αυτά; Οι νέες λέξεις που εμπλουτίζουν το αέναο γλωσσικό παιχνίδι και τα νέα έργα των συγγραφέων που προστίθενται στην αενάως εμπλουτιζόμενη βιβλιοθήκη του πνεύματος.

8. Στο μυθιστόρημά σας «Πέθανα…αλλά σας βλέπω», τι θα θέλατε ο αναγνώστης να εκτιμήσει περισσότερο?

Την αλήθεια μου για το φόβο του θανάτου και το θράσος μου κάποια στιγμή που αγανάκτησα, να τον γράψω στους δίδυμους αδένες μου για να επιβιώσω!

9. Είναι γεγονός πώς η ποίηση ενέχει μελωδία. Πώς μπορεί ένας ποιητής να «εισάγει» τη μουσική στα ποιήματά του?

Ποίηση, μουσική και μελωδία είναι το «τρίο» ενσωματωμένο στη δύναμη του ποιητή. Η μελοποίηση των έργων του Ελύτη, Σεφέρη, Ρίτσου Καββαδία, Κάλβου, Πολυδούρη, Καρυωτάκη, Σολομού, Καβάφη, Σαπφούς και άλλων πολλών, δίνει την απάντηση στο ερώτημά σας. Απλώς να είναι αυθεντικός ποιητής και η μουσική θα συνυπάρχει σε κάθε στίχο του…

10. Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να εκδίδονται ολοένα και περισσότερα βιβλία στην Ελλάδα. Τελικά είναι θέμα αστείρευτου ταλέντου σ' αυτόν τον τόπο ή απλά έχει γίνει μόδα?

Και τα δύο. Όπως οι Βραζιλιάνοι παίζουν μπάλα,  οι Κουβανοί χορεύουν  και οι Αφρικανοί γίνονται ολυμπιονίκες στους δρόμους αντοχής, οι Έλληνες φέρνουν πάνω τους το ποιητικό κύτταρο. Είναι η δύναμη της γλώσσας μας που έκανε τον Αρχίλοχο τον Πάριο το 650 π.Χ. να λέει «σελήνη»  και να εννοεί την ίδια λέξη που γράφει ο Ελύτης στα ποιήματά του 2.600 χρόνια μετά. Σκεφθείτε, με 150.000 ρίζες ελληνικών λέξεων, έχουμε  δανειοδοτήσει την Αγγλία και 180.000 τη Γαλλία, χώρια πόσες άλλες γλώσσες, όπως τη γερμανική ή τη ρωσική. Λέμε «σούπερ» και η λέξη αυτή προέρχεται από το ελληνικό «υπέρ». Γράφουμε «τούρμπο» και η λέξη προέρχεται από την αρχαία «τύρβη» που σημαίνει θόρυβος ταραχή. Μια τέτοια μεγαλειώδης γλώσσα… ε, δεν δικαιούται να έχει εραστές της λίγους παραπάνω συγγραφείς απ΄ ότι η περιορισμένη γλώσσα του Κατάρ; Το μεγαλείο αυτό δεν μπόρεσε να αντιληφθεί η κυρία Διαμαντοπούλου ως υπουργός Παιδείας και θέλησε να κάνει τους Έλληνες Αγγλοσάξονες, προφανώς γιατί αγνοεί τη δύναμη του Ρίτσου να βγάζει τα βασανιστήρια και τις φυλακίσεις του, γράφοντας «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις», του Σεφέρη το ψυχανέμισμα… «Στο περιγιάλι το κρυφό» και του Ελύτη την ευλάβεια στο  «Άξιον Εστί»!

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά και μέσα από το blog μας τον κ Γρηγόρη Χαλιακόπουλο, για την τόσο ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησε μέσω e-mail. Ήταν μεγάλη χαρά να "συνομιλήσουμε" με έναν άνθρωπο που αγαπά τόσο αυτό που κάνει και κατα συνέπεια τα βιβλία.