Ask About... Η άλλη όψη του νομίσματος.

     Άραγε πόσο μας επηρεάζει η γνώμη των άλλων για εμάς? Και πόσο δύσκολο είναι να το παραδεχτούμε ότι μας επηρεάζει? Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι από μας θα πούμε εύκολα ότι δεν μας επηρεάζει και τόσο...και ότι δρούμε μόνοι μας και παίρνουμε μόνοι μας αποφάσεις χωρίς να το κάνουμε για τα ''μάτια του κόσμου''. Αν όμως κάνουμε μια αναδρομή στις στιγμές που έπρεπε  να πάρουμε μια απόφαση, που θέλαμε να κάνουμε κάτι αλλά είχαμε αμφιβολίες, που πιστεύαμε κάτι αλλά διστάζαμε να το πούμε.... ίσως θυμηθούμε ότι τελικά πολλές φορές κάναμε κάτι πάντα με τη σκέψη για το τι θα πουν οι άλλοι περισσότερο, παρά για το τι θέλαμε εμείς! Η γνώμη των άλλων δε πρέπει να είναι αναγκαστικά και η δική μας πραγματικότητα! Άλλωστε αν κάποιος είναι σίγουρος γι' αυτά που πιστεύει, τότε είναι σίγουρα και πιο δυνατός, ενώ αν εξαρτάται μόνιμα από τη γνώμη των άλλων είναι πάντα πιο αδύναμος και χωρίς δική του γνώμη. Όσο πιο αληθινός είσαι, τόσο πιο ευτυχισμένος και ελεύθερος είσαι!

    Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι το εξής: γιατί ενώ υποτίθεται πως ξέρουμε τι θέλουμε και πως αποφασίζουμε συνειδητά, συνεχίζουμε να είμαστε ευάλωτοι στις γνώμες των άλλων και να επηρεαζόμαστε. Άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο. Αλλά όλοι λίγο πολύ σε κάποια φάση της ζωής μας.

     Και ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα. Και πόσες φορές ίσως διστάσαμε να τολμήσουμε και να κάνουμε αυτό που θέλουμε λόγω του φόβου μας για το «τι θα πουν οι άλλοι»;

    Η γνώμη των άλλων μας επηρεάζει γιατί θέλουμε να είμαστε κοινώς αποδεκτοί; Και πόσο εφικτό είναι αυτό στην τελική; Πιθανότατα όμως αυτή είναι η απάντηση. Υποχωρούμε και κάνουμε πράγματα για να φαινόμαστε «ωραίοι» στους άλλους. Και αυτό γιατί; Γιατί ενδεχομένως εάν δεν κάνουμε ή δεν έχουμε κάτι κοινώς αποδεκτό δε νιώθουμε καλά.

     Και εν τέλει γιατί πολλές φορές μας ενδιαφέρει ενώ δε θα έπρεπε; Και πόσο κοστίζει αυτό στην ανεμελιά, την ξενοιασιά και την ευτυχία μας;

     Είμαστε ή έστω έχουμε υπάρξει εγκλωβισμένοι σε αυτή την κατάσταση. Ναι. Ίσως και πολλές φορές. Αλλά στο χέρι μας είναι να ελευθερωθούμε. Πρακτικά και με απλούς τρόπους. Τι πιστεύεις ότι είναι ανούσιο πρότυπο στη ζωή σου κι όμως πέφτεις στην παγίδα του που και που; Ή μάλλον από πού ξεκινούν αυτά? Από δήθεν φίλους; Αυτό που θες εσύ πραγματικά. Χωρίς το φόβο ότι θα σε κρίνει κάποιος. Άλλωστε οι συνέπειες των πράξεων σου γυρνούν μόνο σε σένα. Θα νιώσεις υπεύθυνος αλλά και ελεύθερος. Γιατί μη ξεχνάς, ευθύνη και ελευθερία πάνε μαζί!

    Πόσο εύκολο είναι να σταθούμε “γυμνοί” στη ζωή μας χωρίς την προστασία που μας παρέχουν οι μάσκες? Μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί?
Μάλιστα δικαίως το πράττουμε, όπως ομολογούμε, επειδή είναι δύσκολο να εμπιστευτούμε το συνάνθρωπό μας ή ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό μας… Καχυποψία και εγωισμός είναι δυο βασικοί παράγοντες… Ο φόβος πως, αν είμαστε καθ’ όλα ειλικρινείς θα φέρει την απομόνωση, την απόρριψη ή την εκμετάλλευση είναι διάφανος…!
    Γιατί όμως?  Αν ήμασταν τίμιοι και ανοικτοί απέναντι στις σκέψεις μας, στα “θέλω” και τις επιθυμίες δεν θα ήταν καλύτερος ο κόσμος μας?
    Ο άλλος θα σε αποδεχτεί για αυτό, που είσαι και  όχι για αυτό, που υποκρίνεσαι ή μέρος της αλήθειας που του φανερώνεις…
    Φαίνεται ο άνθρωπος πληρώνει σκληρά το τίμημα να είναι άνθρωπος και νοήμων…Ευφήβρε την υποκρισία για να επιβιώσει… (μήπως?) Μήπως η γύμνια μας είναι πιο επικίνδυνη? (ίσως)

    Αυτό που καθαρά όμως πιστεύω είναι ότι όσο και να στολίσεις μια κότα με φτερά παγωνιού, παγώνι δεν γίνεται… Όσο και να φυσάει δυνατός αέρας το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει ή έστω παραδίπλα… Απ’ την άλλη, χμμ όλα είναι σχετικά!  

    Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα επαναλάβω αυτό που συχνά κηρύττω απ’ αυτό το βήμα: Όλοι μας σαν ένα νόμισμα που έχει δυο όψεις, έχουμε καλή και κακή πλευρά… Τουλάχιστον ας μπορούμε να διατηρούμε μια ισορροπία σ’ αυτές τις πλευρές, ώστε να μην βλάπτουμε ούτε εμάς τους ίδιους, αλλά ούτε και κανέναν άλλον!

Υ.Γ: Όσο μεγαλώνω λειτουργώ περισσότερο με τη λογική μου. Μερικές φορές απόλυτη λογική, τετράγωνη λογική. Δε ξέρω αν αυτό είναι τρομακτικό, καλό ή κακό. Αν ξεπερνά τα όρια του ρεαλισμού, γιατί σίγουρα δε θέλω να γίνω τόσο strict! Δεν εννοώ βέβαια πως λείπει το συναίσθημα αλλά κατά βάση παίρνει τα ηνία της σκέψη η λογική σε πολλές καταστάσεις. Το παράδοξο είναι βέβαια η αναποφασιστικότητα που υπάρχει πολλές φορές, αλλά θα το αποδώσω στο ότι είναι δύσκολο  να βρεις το απόλυτα λογικό.

Από την άλλη σκέφτομαι, αν το δει κανείς στατιστικά, με το συναίσθημα ή με τη λογική μπορεί να είναι πιο ''ασφαλής'' μέσα σε καταστάσεις? Παρόλα αυτά πιστεύω πάντως πως στον καθένα μας υπερισχύει ένα από τα δύο. Το θέμα είναι να νιώθει κάποιος ελεύθερος όταν αποφασιζει. Να μην είναι πιεσμένος από πράγματα που δεν τον αφήνουν να δει καθαρά.